Prof. dr hab. Stanisław Grodziski należy do nestorów polskiej nauki, w szczególności tych, którzy odcisnęli na niej niepowtarzalne piętno, głównie swoim dorobkiem, lecz również zmysłem organizacyjnym, przyczyniając się do rozwoju polskiej i europejskiej humanistyki. Ten urodzony w 1929 r. w Prusach (obecnie dzielnica Krakowa) uczony przez całe swoje życie współpracował z macierzystym Uniwersytetem Jagiellońskim oraz Polską Akademią Umiejętności, którą wspólnie z innymi naukowcami reaktywował. Pochodzi z rodziny inteligenckiej jego ojciec był znanym adwokatem, związanym z ruchem ludowym, a matka nauczycielką. Młodość krakowskiego uczonego upłynęła pod znakiem trudów i cierpienia wczesna śmierć matki, wybuch wojny, przesiedlenie przez okupanta z majątku rodziny Grodziskich na kolejne nowe miejsca, zagrożenie życia poprzez możliwość aresztowania, działalność konspiracyjna ojca, później także Stasia, który po zaprzysiężeniu przez ojca był jednym z najmłodszych żołnierzy AK. () Uzupełniał naukę na kursach wieczorowych, które odbywał podczas okupacji na tzw. tajnych kompletach, a w roku akademickim 1947/1948 rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Studia odbył sprawnie w trybie czteroletnim, kończąc je w roku akademickim 1950/1951. () Jeszcze będąc studentem, uczęszczał jako wolny słuchacz na wykłady Wydziału Historycznego, a mistrz, Adam Vetulani, wysłał go na roczną praktykę do Wojewódzkiego Archiwum Państwowego. Tu nabywał umiejętność celnego formułowania wniosków w ocenie materiału archiwalnego i ogładę naukową cechy, które uczyniły z niego mistrza słowa. Jego prace mają tę niezwykłą zaletę, że stają się prawdziwą syntezą tematu za sprawą pozornie lapidarnie sformułowanych, a przecież pełnych ekspresji i wirtuozerii słownej, zdań. Stąd czyta się prace Stanisława Grodziskiego z przyjemnością, co w niczym nie umniejsza ich wartości naukowej przeciwnie, nadaje tym pracom osobliwy ton i specyfikę odbioru. Z Przedmowy dr. hab. Mariana Małeckiego