Luigi Nono (1924-1990) był jedną z najważniejszych postaci powojennej muzycznej awangardy i zarazem artystą o radykalnie lewicowych poglądach, pragnącym swą twórczością służyć sprawie rewolucji. Opowiadał się po stronie państw realnego socjalizmu, jednak całkowicie odrzucał płynące z nich estetyczne dyrektywy – jego zdaniem prawdziwie rewolucyjna sztuka winna sięgać po najbardziej zaawansowane rozwiązania techniczne i formalne. Za godny kontynuacji artystyczny wzór uważał nie muzykę „ludową w formie i socjalistyczną w treści”, lecz awangardowy teatr rosyjski okresu po rewolucji (Meyerhold, Majakowski). W ostatnich latach życia Nono całkowicie porzucił koncepcję muzyki agitacyjnej o „plakatowym” charakterze i zwrócił się w stronę problematyki uwzględniającą perspektywę historyczną i egzystencjalną. Jego ostatnie utwory są wyrazem chęci wzmożenia intensywności percepcji dźwiękowego przekazu, rozwinięcia tłumionej umiejętności słuchania i koncentracji. Przezwyciężenie powierzchownego oglądu rzeczywistości, „sakralne tęsknoty” w dziele kompozytora-marksisty to elementy współtworzące niepowtarzalną aurę jego muzyki, twórczości która stała się przedmiotem kultu nieustannie przyciągającego nowych wyznawców. schovat popis