W monografii przedstawiono studia dotyczące autorów literatury niemieckiej i austriackiej oparte na pewnych aspektach teorii systemów (Niklas Luhmann), która, choć wywodzi się z socjologii, stosowana jest w innych dziedzinach, jak ekonomia, prawo, nauki polityczne, a także w literaturoznawstwie. Autor prezentuje szereg możliwych aplikacji do zagadnień dotyczących sporu, skandalu literackiego, kontrowersyjnego zaangażowania autorów oraz możliwości interpretacji samych tekstów. Opisuje spór o zeszłorocznego noblistę, Petera Handkego, i jego zaangażowania na rzecz Serbów jako ścieranie się poglądów oraz dopasowywanie ich do pewnej linii, aby przepracować społeczne irytacje przez media. Stawia w świetle systemowych rozróżnień zależności pomiędzy politycznymi poglądami a twórczością literacką Siegfrieda Lenza. Pokazuje autorów, którzy w sposób świadomy adaptują różne teoretyczno-systemowe koncepcje do konstrukcji własnych tekstów literackich (Botho Strauss czy Dietrich Schwanitz). Do interpretacji dramatu Petera Turriniego stosuje kategorię „obramowania” oraz zależności pomiędzy referencją wewnętrzną i zewnętrzną. Uzupełnienie rozważań stanowią dwa rozdziały przedstawiające analizę najważniejszych koncepcji literaturoznawstwa systemowego, w Polsce stosunkowo mało rozpowszechnionego, w odniesieniu do tradycji badawczej.