Od wielu lat paradygmat zdrowia jest postrzegany przez pryzmat fizyczności. Skupiamy się na zapobieganiu i leczeniu chorób ciała, ignorując naszą sferę emocjonalną, która odgrywa kluczową rolę w procesie przywracania zdrowia. Współczesny pęd życia powoduje, że nie znajdujemy czasu na odkrywanie głębszego wymiaru ludzkiej natury. Otoczenie wymaga od nas siły i zdecydowania, traktując emocje jako niepotrzebną przeszkodę w relacjach międzyludzkich. Dlatego wstydzimy się okazać słabość i ukrywamy nasze uczucia, zapominając, że tłumione mogą gwałtownie wybuchnąć. Utrzymanie harmonii ciała i umysłu pozwoli nam nie tylko na długie lata zachować zdrowie, ale także czerpać satysfakcję i przyjemność z życia. Ten stan umożliwia nam przystosowanie się do zmian i pomaga radzić sobie z przeciwnościami. Długotrwałe napięcie nerwowe nie tylko przyczynia się do rozwoju chorób psychicznych, ale wyniszcza również nasz organizm. Wiele chorób i dolegliwości, które nas dotykają, mają podłoże psychosomatyczne. Stres obniża naszą odporność, zaostrza przebieg chorób lub przyczynia się do ich nawrotu. Najefektywniejszym działaniem profilaktycznym, zapobiegającym powstawaniu chorób jest samoświadomość emocjonalna. Wczesne rozpoznanie występujących zaburzeń psychicznych i skorzystanie z pomocy specjalisty, pozwoli na zminimalizowanie negatywnych skutków stresu. Niestety niska świadomość społeczna na temat zdrowia psychicznego powoduje, że zarówno osoby zapadające na tego rodzaju schorzenia, jak i ich najbliższe otoczenie, nie są przygotowani do walki o powrót do sprawności psychicznej i fizycznej. Współcześnie nadal mamy do czynienia z piętnowaniem i dyskryminacją chorujących psychicznie. Jest to odczuwalne zarówno w relacjach interpersonalnych, jak i w dostępie do zatrudnienia i możliwości osiągnięcia wysokiego standardu życia. Wielu ludzi w obawie przed wykluczeniem lub napiętnowaniem, nie przyznaje się do swoich problemów. Zdrowie psychiczne jest wciąż tematem tabu. Nie mamy wiedzy jak je pielęgnować, zbyt mało jest również proaktywnych programów, które by tę wiedzę rozpowszechniały. Nadal funkcjonuje społeczne przekonanie, że problemy emocjonalne u drugiego człowieka wynikają ze złej woli. Publiczne okazywanie emocji, w tym niezadowolenia, smutku, czy złości jest postrzegane jako niepoprawne i niewskazane. Bardzo rzadko zastanawiamy się nad tym, jakie są przyczyny takiego zachowania. Nie dostrzegamy potrzeby wsparcia i udzielenia pomocy osobom mającym kryzys zdrowia psychicznego. Ludzie ci często popadają w nałogi, co wzmaga odrzucenie przez społeczeństwo. Przeżywają chorobę w osamotnieniu, napiętnowani, bez wsparcia i zrozumienia.