W ciągu ostatnich kilku dekad obserwowana jest nasilająca się ekspansja zabudowy miast w kierunku sąsiadujących gmin wiejskich. Położenie fizycznogeograficzne Trójmiasta przez wiele lat determinowało rozwój miast aglomeracji wzdłuż osi północ południe, między strefą krawędziową wysoczyzny na zachodzie a Zatoką Gdańską i Żuławami Wiślanymi na wschodzie. Stopniowy przyrost terenów zainwestowanych w Gdańsku, Sopocie i Gdyni spowodował utworzenie niemal zwartej pod względem udziału terenów zabudowanych przestrzeni miejskiej.
Od lat 80. XX w. nastąpił widoczny proces rozprzestrzeniania się zabudowy (głównie mieszkaniowej) w kierunku zachodnim oraz w mniejszym stopniu na północ i południe od historycznie ukształtowanych dzielnic Gdańska i Gdyni oraz pozostałych miast aglomeracji trójmiejskiej. Zajmowanie nowych terenów pod zabudowę pociągało za sobą szereg zmian w przestrzeni, w tym znacząco wpływało na środowisko przyrodnicze. Zjawiska te skłaniają do postawienia tezy, że zabudowa aglomeracji trójmiejskiej rozwija się nadmiernie na terenach znacznie oddalonych od centrów miast aglomeracji, powodując negatywne skutki przyrodnicze, wyrażone m.in. pogarszającą się proporcją między obszarami biologicznie aktywnymi a zabudowanymi; równocześnie tereny przeznaczane pod zabudowę w wielu przypadkach są nieodpowiednie ze względu na uwarunkowania środowiskowe. W efekcie krajobraz w otoczeniu obszarów wewnątrzmiejskich aglomeracji trójmiejskiej traci charakter wiejski, przybierając cechy krajobrazu podmiejskiego, a miejscami nawet miejskiego.
Podstawowym celem pracy jest próba oceny wpływu procesu suburbanizacji na środowisko przyrodnicze aglomeracji trójmiejskiej (z wyłączeniem centralnych stref zabudowy) oraz wskazanie obszarów, na których zjawisko to powoduje największe zmiany środowiska, w szczególności w wyniku niewłaściwej z ekofizjograficznego punktu widzenia lokalizacji zabudowy.