Pierwszy tom felietonów zebranych Kisiela zawiera teksty opublikowane w latach 1945-1953 w „Tygodniku Powszechnym” – wybór ten stanowi coś w rodzaju hultajskiego bigosu. Wedle słów samego autora są tu felietony, które kocham, które lubię, które szanuję, których nie chcę, o które nie dbam i z których żartuję. Żadnych jednak bym się nie wyrzekł. Kisiel był mistrzem felietonu, który cechowała błyskotliwa inteligencja, duża przenikliwość, poczucie humoru, przewrotność, a niekiedy wręcz przekorna złośliwość. Największym dziełem Kisiela są jego felietony. Przez czterdzieści parę lat co tydzień czytały je dziesiątki tysięcy ludzi. Ogromny wpływ wywierał. Dają obraz czasu wyjątkowy. Często zachwycała mnie trafność jakiegoś sformułowania. Ktoś, kto chciałby zrozumieć życie w Polsce Ludowej, nie znajdzie lepszego materiału od tych felietonów. Jerzy Turowicz Dopiero dziś, czytając tamte stare felietony, czynimy go naszym sędzią sprawiedliwym. Sami sobie uświadamiamy i objaśniamy własną słabość i mizerię, oglądaną w zwierciadle wielkości duchowej Stefana Kisielewskiego. Adam Michnik Stefan Kisielewski (1911–1991) – pisarz, kompozytor, krytyk muzyczny, publicysta, nazywany pierwszym felietonistą Rzeczypospolitej. Przez 45 lat publikował felietony w „Tygodniku Powszechnym”, podpisując się po prostu: Kisiel. W latach 1957–1965 był posłem na Sejm PRL z ramienia koła poselskiego Znak (obok Tadeusza Mazowieckiego, Jerzego Zawieyskiego oraz Stanisława Stommy). Był autorem m.in. powieści: „Sprzysiężenie”, „Zbrodnia w dzielnicy północnej”, „Widziane z góry”; szkiców muzycznych: „Gwiazdozbiór muzyczny”; zbiorów felietonów: „Rzeczy małe”, „100 razy głową w ścianę”, „Materii pomieszanie”; oraz najsłynniejszych: „Abecadła Kisiel” i „Dzienników”. W 1990 roku ustanowił nagrodę swojego imienia (Nagroda Kisiela), która przyznawana jest do dziś (wśród laureatów m.in.: Władysław Bartoszewski, Jerzy Waldorff, Jerzy Giedroyc, ks. Józef Tischner, Lech Wałęsa, Stanisław Tym, Jan Nowak-Jeziorański). schovat popis