Równie dokładnych, plastycznych migawek z oblężonego miasta nie znajdziemy nigdzie indziej. Tworzą poruszający, rozległy, trzymający w napięciu obraz decydującego punktu zwrotnego w historii Niemiec - wprawdzie z rewolucji 1918/1919 roku wyłoniła się pierwsza niemiecka demokracja, ale tkwiły w niej zarazem zapowiedzi nadchodzącej katastrofy. Tu odkrywamy całkiem nowego Victora Klemperera.Alexander Cammann, Die ZeitZamętowi rewolucyjnemu w bawarskiej metropolii Klemperer przyglądał się z dystansu, niekiedy ironicznym okiem Prusaka, a jego migawkowe obrazy oddają gęstą atmosferę tamtych dni.Otto Langels, DeutschlandfunkKlemperera można porównać do Heinego, który w artykułach o rewolucji jest równie bliski wydarzeniom i równie dokładny, i opowiada równie znakomicie jak Klemperer.Martin WalserW 1919 r. Victor Klemperer - młody, wykształcony i niezależny - w tej wyjątkowej sytuacji zatrudniony jako dziennikarz polityczny pisze z zaangażowaniem bezpośrednie, celne, mądre i językowo znakomite relacje z oblężonego Monachium. Kreśli intymne portrety głównych aktorów tych wydarzeń, m.in. Ericha Mühsama, Maxa Leviena i Kurta Eisnera, trafnie ocenia i porządkuje aktualne wydarzenia. Obserwacje te zostały pogłębione fragmentami jego wspomnień: w latach terroru nazistowskiego spogląda wstecz na brzemienny w wydarzenia rok 1919, kiedy w narastającym antysemityzmie już dostrzegał przyszłe zagrożenia. Poznał wówczas ludzi, którzy później, w okresie nazizmu, albo odwrócą się od niego, albo staną po jego stronie.Ta pierwsza edycja zapisków Klemperera pokazuje go jako odważnego i najgłębiej humanistycznego kronikarza historii Niemiec. Jego dziennik rewolucji jest dla zrozumienia epoki i jej niezwykłego świadka nieodzowny.Dzienniki Victora Klemperera z lat 1933-1945 uczyniły go pośmiertnie jednym z najważniejszych kronikarzy historii Niemiec. Urodzony w 1881 r. jako syn rabina, studiował filozofię, romanistykę i germanistykę, doktorat uzyskał w roku 1913. W I wojnie światowej uczestniczył jako ochotnik, następnie wykładał w Monachium jako docent prywatny, od 1920 r. był profesorem na Uniwersytecie Technicznym w Dreźnie. W 1935 r. z powodu żydowskiego pochodzenia został usunięty z katedry romanistyki, Trzecią Rzeszę przeżył w tzw. domu żydowskim. Po wojnie odzyskał profesurę, zmarł w Dreźnie w roku 1960. schovat popis