Powstałe w 1900 i 1901 roku reportaże autorstwa I. Chorosza (właśc. Jakuba Perelmana) są świadectwem modernizacyjnych pragnień części żydowskiej inteligencji w Imperium Rosyjskim. Autor, przekonany do pozytywnych skutków industrializacji, żywi jednak obawy o los mas żydowskich, które nie potrafiły dostosować się do wymogów świata maszyn i procesów technologicznych, i przekazuje je czytelnikowi. W kręgu zainteresowania twórcy reportaży znalazły się właściwie tylko wspólnoty żydowskie z pola obserwacji zupełnie zniknęli przedstawiciele innych grup ludności.
Żydowski świat strefy osiedlenia nabiera w tych tekstach szarych i czarnych barw. Bezwzględny system przemysłu w guberniach białoruskich, a zwłaszcza w najważniejszym ośrodku tego regionu Białymstoku, w opisie Perelmana staje się niszczycielskim narzędziem wobec niedostosowanych, żydowskich robotników i rzemieślników. Teksty przepełnione są opisami procesów technologicznych w zakresie włókiennictwa czy garbarstwa, opiniami na temat warunków życia żydowskich rodzin w strefie osiedlenia, źródeł utrzymania i problemów finansowych. Zachodnie gubernie Imperium Rosyjskiego wydają się w tym ujęciu piekłem na ziemi, w którym na wegetację skazane są masy ubogich, źle wykształconych i żyjących w sferze zacofania Żydów. Prezentowany materiał jest zarazem dramatycznym głosem wołającym o aktywizację mas i działania o charakterze modernizacyjnym.