Wychowanie jest dziedziną i zarazem problemem szczególnie dziś zaniedbanym, mimo pozorów tworzonych np. przez liczbę publikacji i periodyków poświęconych wychowaniu. Myli się je dziś najczęściej z hodowlą i tresurą. Niesłychanie często pedagodzy nie ujmują bogactwa ludzkiego bytu, redukując człowieka i upraszczając zarówno jego potrzeby, jak i sposoby ich zaspokajania. Mówi się np. o wspieraniu dzieci i młodzieży, ale praktyka pokazuje, że jest to na ogół pobłażliwość dla lenistwa i wszelkiej słabości, usuwanie przeszkód, zamiast czasami żmudnego uczenia ich przezwyciężania. Innymi słowy zamiast starać się o wypracowanie atrakcyjnych dla wychowanków metod kształtowania ich charakterów, poszukuje się sposobów ochrony przed charakterami zdegenerowanymi i skrzywionymi oraz metod unikania odpowiedzialności. Autor proponuje interesującą perspektywę spojrzenia na podmiot wychowania - człowieka i cel wychowania. Zależy ono bowiem zwłaszcza od odpowiedzi na pytanie, kim jest człowiek i jakie jest jego przeznaczenie? Czy życie ludzkie wypełnia się tylko w świecie immanentnym, jakkolwiek pojętym, czy też wychowanie człowieka powinno widzieć go i ujmować jako byt transcendujący doczesność, a więc brać pod uwagę także inne niż doczesne przeznaczenia bytu ludzkiego i tak go wychowywać, by cel osiągnął.