Żyjemy w świecie rozdartym. Świecie antynomii, przeciwieństw, sprzeczności. Ze wszystkich stron dobiegają głosy, które obwieszczają światu nowo odkrytą lub starodawną, w każdym razie nieomylną i nieodwołalną prawdę. Te rozproszone nawoływania tworzą zgiełk.

Brakuje nam paradygmatu. Paradygmatu myślenia i paradygmatu działania. Mimo że wielu twierdzi, że filozofia „nowożytna”, filozofia wielkich systemów skończyła się już ponad wiek temu, konstatowany przez nią stan rzeczy trwa nadal. Jakie są jego źródła, jakie powody, jakie przyczyny? To stanowi zagadnienie samo w sobie. Celem, jaki stawia sobie ta książka, jest nie dokładna identyfikacja tych powodów, lecz przyczynienie się do rozwiązania problemu, który one wywołały. Praktyki poznawcze, które pozostają zamknięte w horyzoncie immanentyzmu (poglądu, wedle którego wszystko jest poznawalne), popadają w paradoksy. Ten, kto będzie potrafił przekroczyć ten horyzont, odnieść się do czegoś niepoznawalnego, będzie też w stanie ustanowić nową racjonalność.

Konrad Wyszkowski (1995) – doktor filozofii. Zajmuje się przede wszystkim pojęciem normy, a także niemiecką i polską tradycją filozoficzną. Współredagował monografie zbiorowe Nicość (Warszawa 2020) i Konstytucyjne interregnum (Warszawa 2019). Publikował w czasopismach „Cosmos and History”, „Kronos”, „Machina Myśli”, „Teologia Polityczna co Tydzień”, „Polish Political Science Yearbook”. Wypowiadał się w podcastach „(Nie)widzialne”, „Filozofować po polsku” i „Pogawędnik Filozoficzny”.