Cenię sobie połączenie przez Nowaczewskiego metody pracy blisko tekstów, która wywodzi się najwyraźniej z tradycji hermeneutycznej, nakazującej rzetelność wobec intencji znaczeniowych zawartych w poszczególnych utworach z ujęciem strukturalnym, wywiedzionym najprawdopodobniej ze znanych prac (na gruncie polskim) Edwarda Balcerzana. Co więcej choć to nieco ryzykowne Nowaczewski sięga także po metodę biograficzno-kontekstualną interpretacji, zachowując tu jednak właściwe proporcje i potrzebny umiar.
Książka z pewnością będzie mogła ubiegać się o miano tzw. lektury pierwszej. Rozumiem przez to określenie sytuację, gdy tekst staje się fundamentalnym punktem wyjścia dla tych, którzy chcą bliżej i głębiej zająć się twórczością Karaska. Książki pierwsze to takie, od których zaczyna się czytanie opracowań Wynika to oczywiście z ambicji stworzenia pierwszej monografii poezji autora, wydaje się, że udanej. Takie monografie tworzą podstawę dyskusji, oferując jednocześnie pewne kanoniczne rozpoznania. ()
Krzysztof Karasek na takie całościowe spojrzenie na swój poetycki do-robek niewątpliwie zasługiwał i można nawet z pewnym zdumieniem stwierdzić, że nie doczekał się go spod pióra komentatorów bliższych pokoleniowo. Trzeba było dopiero badacza (i poety jednocześnie) znacznie młodszego, który będzie umiał połączyć osobistą fascynację tą twórczością z chłodnym oglądem naukowca świadomego technik, horyzontu ideowego, poetyki czy też co ważne biograficznych uwi-kłań i kontekstów poety, którego dziełem się zajmuje.
Z recenzji dr. hab. Jarosława Klejnockiego, prof. UW