Tematem książki jest przedstawienie wrocławskiego zespołu instytutów i klinik dawnego uniwersyteckiego Wydziału Medycznego i umieszczenie go na szerokim tle podobnych inwestycji urbanistycznych dzielnic instytutów i klinik w niemieckich miastach uniwersyteckich. Wykazanie zarówno jego charakterystycznych cech typologicznych, jak i twórczych rozwiązań. Udowodnienie tezy, że we Wrocławiu w latach 18871909 wybudowano jeden z najnowocześniejszych medycznych ośrodków uniwersyteckich Niemiec, szczególnie wyróżniający się w Europie pod względem założenia urbanistycznego i funkcjonalnej architektury.
Najistotniejszym zagadnieniem stąd wywodzi się tytuł książki jest specyfika funkcjonalnej architektury wrocławskich budynków instytutów i klinik. Decydujący był sposób, w jaki ich twórcy ustosunkowali się do nowych trendów w tego typu obiektach oraz wybrali obowiązujący styl architektoniczny. Projekt każdego budynku był wykonywany zgodnie z programem użytkowym sformułowanym przez profesora kierującego instytutem lub kliniką, z nim konsultowany i przez niego zatwierdzany. Jak dobrze ta architektura służyła nauce świadczy fakt, że dotąd zespół przy ul. Tytusa Chałubińskiego jest siedzibą Uniwersytetu Medycznego, od 2008 roku wspomagany przez nowy gmach Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego przy ul. Borowskiej.