(polsky i česky)
Koncern Autokracja
Autorka skupiła się na państwach, które nie są częścią „Świata zachodniego”, nie tworzą formalnie oficjalnej struktury organizacyjnej (niektóre są częścią BRICS), niektóre są nawet demokratyczne, jak Indie, Turcja, niektóre mają mniej lub bardziej sprzeczne relacje z państwami „Zachodu”, niektóre zaś mają różny stosunek do religii. Wszystko to nie jest dla nich ważne, żeby razem współpracować. Natomiast dla państw jak Iran, Rosja, Azerbejdżan, Kuba, Zimbabwe, Mali, Sudan itp. ważne jest to, że wszystkie bezkompromisowo dążą do pozbawienia ludności jakiegokolwiek wpływu na funkcjonowanie państwa, tłumienie wszelkiej przejrzystości, prześladowanie po całym świecie każdego, kto się temu sprzeciwia. Łączy ich także pragmatyczny stosunek do majątku, w czym chętnie sobie pomagają, kryjąc transfery aktywów, czy to metali szlachetnych, pieniędzy, broni itp. Ignorują biedę i zacofanie swoich mieszkańców. I tak nikt nie ma odwagi odezwać się. Łączy je także wzajemna ochrona, jaką zapewniają reżimom w tej sieci, wiedząc, że w przypadku awarii któregokolwiek członka w tej sieci, do świata mogłyby wyciekać informacje, które mogłyby zaszkodzić pozostałym. Nie szczędzą na to żadnych środków. Wśród tych autokratów panuje przekonanie, że świat zewnętrzny nie może im zagrozić. I nie przejmują się opinią innych ludzi. Państwa te pomagają sobie wsparciem w ONZ, a często wsparcie to kupuje się właśnie poprzez transfer majątku kierownictwu danego państwa. Autorka podaje przykłady takiej współpracy. Np. Turcja pośredniczy w nielegalnym handlu wenezuelskim złotem itp. W książce jest wiele takich przykładów i z pewnością zdobycie tych informacji wymagało wiele pracy i umiejętności. Część tekstu poświęcona jest naiwnemu podejściu Europy do Rosji, zwłaszcza w zrozumieniu tzw. rosyjskiego kapitalizmu. Interesujący jest rozdział o praktykach rządów takich jak Wenezuela, o tym, jak okradają one własne państwo aż do całkowitego zniszczenia. Wtedy państwa te pomagają sobie nawzajem poprzez nielegalne wydobycie surowców, głownie złota, sprzedażą narkotyków, obchodzeniem sankcji. Część książki jest poświęcona praktykom stosowanym przez niektóre państwa afrykańskie we współpracy z Rosją czy Chinami. Kolejna część poświęcona jest różnym sposobom prowadzenia wojny medialnej. Ostatnia część mówi o walce z tymi reżimami na froncie gospodarczym i medialnym. W jednym z wywiadów autorka przyznaje, że praktyki Korporacji Autokracja są zaraźliwe i przenoszą się także do świata demokratycznego. Z książki można się wiele dowiedzieć. Polecam.
W.Piegza

Koncern Autokracie
Autorka se zaměřila na státy, které nejsou součástí tzv „Demokratického západního světa“, formálně ani netvoří oficiální organizační strukturu (některé jsou součástí BRICS), některé jsou i demokratické jako Indie, Turecko, některé mají více či méně konfliktní vztah se státy „západu“ nebo zase mají různý vztah k náboženství. To všechno pro ně není důležité, aby spolupracovaly. Co je ale všem těmto státům jako např. Írán, Rusko, Ázerbájdžán, Kuba, Zimbabwe, Mali, Súdán aj. společné, je to že nekompromisně usilují, aby zbavili obyvatele jakéhokoliv vlivu na fungování státu, utlumili jakoukoliv transparentnost a aby pronásledovali všude po světě každého, kdo se proti tomu staví. Spojuje je rovněž pragmaticky vztah k majetku, v čemž si ochotně pomáhají vzájemným krytím přesunu aktiv, ať už se jedná o drahé kovy, peníze, zbraně aj. komodity. Chudobu a zaostalost vlastních obyvatel ignorují. Stejně se nikdo neodváží ozvat.
Spojuje je rovněž vzájemná ochrana, kterou poskytují režimům v této síti s vědomím toho, že když by vypadl nějaký článek, mohly by uniknout na svět informace, které by poškodily ten zbytek. Žádné prostředky tomu sloužící nejsou malé. Mezi těmito autokraty panuje přesvědčení, že okolní svět je nemůže ohrozit. Z názorů jiných si nic nedělají. Tyto státy se podporují navzájem v OSN a často se taková podpora kupuje právě hospodářskou záchranou nebo přesunem aktiv vedení dané země. Autorka uvádí příklady takové spolupráce. Např. Turecko dělá prostředníka v nelegálním obchodě s venezuelským zlatem apod. Takových příkladů „spolupráce“ je v knize hodně a určitě to dalo práci a um tyto informace získat a pospojovat.
Část textu je věnována naivnímu přístupu Evropy k Rusku, zejména v pochopení tzv. ruského kapitalismu. Zajímavá je kapitola o praktikách vlád takových jako ve Venezuele, jakým způsobem okrádají vlastní stát až do úplného zničení. Tyto státy si pomáhají při hospodářském úpadku nelegální těžbou, prodejem drog, obcházením sankcí. Část věnována praktikám prováděnými některými státy Afriky ve spolupráci s Ruskem nebo Čínou, je rovněž poučná. Další část je věnována různým způsobům mediální války. Poslední část je o boji proto těmto režimům na všech frontách – hospodářské a mediální. V jednom z rozhovorů autorka přiznává, že praktiky Korporace Autokracie jsou nakažlivé a přenášejí se i do demokratického světa.
Z knihy se lze hodně dozvědět. Doporučuji.
W.Piegza schovat popis