Opowieści o Raju utraconym to książka, która nawiązuje do dyskursu o literaturze iberoamerykańskiej prowadzonego w kontekście przemian kulturowych związanych z procesami modernizującymi XX wieku. Przedmiotem analizy jest problematyka kulturowa w hispanoamerykańskiej powieści o selwie. Mimo wielkiej różnorodności interpretacji i propozycji estetycznych wspólną jej cechą jest potrzeba demistyfikacji „rajskiego” stereotypu jako zakwestionowanie narracji eurocentrycznej. Literackie obrazy selwy pokazują także te aspekty latynoamerykańskiej nowoczesności, które wiążą się z miejscem wykluczenia społecznego i kulturowego. Identyfikacja i wykluczenie, pojęcie granic i doświadczenie Innego stanowią ramy problemowe lektury wybranych utworów. Książka wkracza w samo sedno złożonej problematyki podejmowanej przez współczesnych latynoskich pisarzy, a zarazem przykuwającej uwagę badaczy. Autorka penetruje ów świat odważnie i stąpa po jego drogach i bezdrożach pewnym krokiem, uzbrojona w aparaturę badawczą polskiej i światowej teorii literatury, erudycję, a także umiejętność jasnego tłumaczenia heterogenicznych, skomplikowanych zjawisk. Z recenzji prof. dr. hab. Piotra Sawickiego schovat popis