Monografia przedstawia historię uzasadnienia dla swobody umów, które zostało opracowane w średniowiecznej nauce prawa kanonicznego, oddziaływanie tego uzasadnienia w okresie nowożytnym oraz jego znaczenie dla współczesnej dyskusji o swobodzie umów. Kanoniści jako pierwsi w ramach zachodniej tradycji prawnej zaproponowali w prawie umów rozwiązania odpowiadające współczesnemu modelowi swobody umów. Dla poparcia swojej koncepcji wykorzystali trzy argumenty: pierwszy oparty na autorytecie dostępnych dla nich źródeł prawa, drugi nakazujący przestrzeganie umów w związku z grzechem wynikającym ze złamania danego słowa, trzeci wiążący się z rolą umów dla umacniania pokoju społecznego. Argumentacja średniowiecznej nauki prawa kanonicznego spotkała się z różnym odbiorem w okresie nowożytnym. Niektóre nurty ją przejęły (kanonistyka, druga scholastyka), inne odrzuciły (humanizm prawniczy), dla niektórych stanowiła tylko użyteczny przykład (jurysprudencja holenderska, usus modernus Pandectarum), a do innych była podobna funkcjonalnie (szkoła prawa natury). W wyniku powstania na przełomie XVIII i XIX w. ogólnej teorii umów, która zakładała swobodę umów, w tradycji prawa kontynentalnego straciło znaczenie pytanie o wiążącą moc umów. Odpowiedzi na nie można szukać korzystając z zapomnianego dorobku kanonistyki średniowiecznej lub z anglosaskich teorii kontraktu. W obu tych źródłach można znaleźć podobne argumenty, które mogą być użyteczne dla dyskusji o granicach swobody umów obok dogmatyki prawa.