W jednym z ostatnich tekstów Pawła Soszyńskiego eseisty, krytyka teatralnego pojawia się taki fragment: Bądźmy na chwilę histeryczni, manieryczni, oderwani, w nieporozumieniu z rzeczywistością, smakiem, konwenansem. Może trzeba przyjąć to zaproszenie do przesady, zabawy, gry, nieistotności, marginalności. Dajmy uwieść się przebłyskom, iluzji, zdziwieniu, choćby ogłupieniu zdaje się mówić ta literatura. I tu załóżmy piękny front. Te myśli patronują pisarstwu autora Pięknej barykady niezależnie od tego, czy był to esej, recenzja, felieton, powieść czy dramat. Paweł Soszyński właściwie cały czas pisał tę samą książkę, w której dawał wyraz swoim zachwytom i rozczarowaniom. Książkę, w której na przemian pojawia się śmiech, entuzjazm, ale także strach.

W tekstach pisanych od początku istnienia Dwutygodnika, Paweł Soszyński stał zawsze po stronie fantazji, sztuki, zjawisk i ludzi trzymających się na marginesie. Na Piękną barykadę składa się cykl krótkich esejów Kultura na rauszu, recenzje, eseje teatralne i rozmowy, a także niepublikowany, ostatni tekst, pisany w czasie pandemii. Opisywał w nim z niezwykłą finezją zastawę stołową, którą gromadzi i wyszukuje na aukcjach internetowych, by wydać wspaniałe przyjęcie, gdy tylko nadejdą lepsze czasy.

Jak napisała w posłowiu do książki Joanna Krakowska: Teksty krytyczne Pawła Soszyńskiego czytane razem mają hipnotyczny efekt jego śmiałość, emocje, celność sformułowań sprawiają, że teatr wydaje się ważny, przenikliwy, piękny.