Książka „Praktykując pedagogikę teatru. Pojęcia, wartości, przykłady” to pierwsza w Polsce pozycja tak szeroko opowiadająca o jednym z najgorętszych trendów współczesnego życia teatralnego. Ukazuje spektrum refleksji i doświadczeń osób zajmujących się pedagogiką teatru. Przybliża zagadnienia ważne dla jej historii i teraźniejszości w Polsce. Praca nad jej koncepcją wiązała się z wyzwaniem znalezienia ram opowieści o tej dyscyplinie, które będą oddawać jej charakter – dziedziny żywej, nieprzerwanie rozwijanej przez różne osoby w wielu kontekstach. Do tworzenia tekstów składających się na sześć bloków tematycznych zostało zaproszonych 36 autorek i autorów. To książka, która zachęca zarówno do poznania doświadczeń i refleksji innych osób, jak i do przeglądania się w niej ze swoją własną praktyką i namysłem nad nią.

Ostatecznie publikacja składa się z następujących bloków: „Wprowadzenie”, „O postawach i tożsamości pedagożek i pedagogów w Polsce”, „Ważne hasła w pedagogice teatru”, „Proces – centrum pedagogiki teatru”, „Teatr i szkoła jako kluczowe obszary instytucjonalne pedagogiki teatru” oraz „Warsztat do spektaklu jako forma pracy pedagogiczno-teatralnej”.

Są w niej materiały naukowe (eseje i artykuły oparte na wynikach badań socjologicznych), teksty powstałe w oparciu o rozmowy z praktyczkami i praktykami, a także zadania będące zachętą do samodzielnej refleksji i rozwijania własnych działań. Zamyka ją bibliografia w niestandardowej formie: zamieszczono w niej odnośnik do strony internetowej, na której znajdują się zebrane pozycje, oraz formularz pozwalający dodać brakujące na liście teksty. Dzięki temu bibliografia pedagogiczno-teatralna będzie na bieżąco aktualizowana.

Fragment wstępu książki:

Dwóch dekad potrzeba było pedagogice teatru na zrobienie kariery w polskim teatrze. Pojawiła się na początku XXI wieku na fali zachwytu niemieckimi trendami. Dzięki ciekawości – a może lepiej powiedzieć: wizjonerstwu – ówczesnego dyrektora Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego Macieja Nowaka oraz wiedzy i praktycznym umiejętnościom Justyny Sobczyk mogła ona zakiełkować w tej instytucji, a potem rosnąć powoli, ale konsekwentnie, podlewana troskliwą opieką kolejnych zatrudnianych tam osób. Nie ustawały one w jej promowaniu i pozyskiwaniu ambasadorek i ambasadorów. Zjednywała sobie zainteresowanie ludzi, którzy pragnęli, by teatr był miejscem egalitarnym i dostępnym dla jak najszerszego grona osób, a język teatru służył dyskusji o otaczającej rzeczywistości. (...) Pedagogika teatru od zawsze rozwijała się przez praktykę, ale na polskim gruncie nie szło to w parze z namysłem badawczym – w efekcie teoria tej dyscypliny nie miała szansy na równie intensywny rozkwit. Dział Pedagogiki Teatru jako komórka narodowej instytucji kultury zajmującej się współczesnym życiem teatralnym i badaniami widzi swoją misję w uzupełnianiu tej luki. (...) Zapraszamy do lektury i pracy własnej. Mamy nadzieję, że publikacja stanie się nie tylko uzupełnieniem teoretycznym w polskim piśmiennictwie, ale także przyczynkiem do rozwoju osób zajmujących się pedagogiką teatru.