Imponująco trafne i przejmujące ujęcie rzeczywistości. Satyra na włoskie (ale nie tylko) społeczeństwo i jego parodia. Humor i ironia, czasami surrealistyczna, z ciepłymi nutami i liryzmem. Benni potrafi opowiadać z niesłychaną wrażliwością o samotności i bezradności maluczkich wobec drapieżnego, skorumpowanego i bezdusznego otoczenia. To także specyficzny mariaż komizmu z tragizmem. Autor sam mawiał, że przeciwieństwem komizmu nie jest tragizm, lecz obojętność. A taka twórczość jest dla niego pisarstwem orkiestrowym,

bo jedno z drugim się przeplata, niczym w dziele muzycznym. Komizm w tym głęboko człowieczym pisarstwie, gdzie temat życia współistnieje z tematem śmierci, zyskuje wręcz dodatkową legitymację, prawdziwy blask nie jest niczym płytkim, nie funkcjonuje w oderwaniu od głębokich treści. Często służy budowaniu prawdziwych bomb treściowych uderzających w samo sedno rzeczy. Benniego komizm wynika m.in. z zestawienia rzeczywistości cokołowej z bardzo prostą, przyziemną; rodzi się też z niczym nieskrępowanej, wszechobecnej kreacji językowej. Autor sam mówi, że jest w tej książce terrorystą językowym, że każde słowo może być przedmiotem sabotażu. To gratka dla osób wrażliwych na język, lubiących mu się przyglądać i przy nim manipulować. A dla tłumacza prawdziwe gratkowyzwanie. Lektura na bezdechu, mocno pukająca do bram serca i umysłu.